„Z ciała: sześć
Dzisiaj było posłuszne. Możliwe, że chodziło o proste
sprawy: pokryte rdza brzozy, jary, w których rodziła
się noc, skórę, która w wilgoci to welur.
I jeszcze to: cukier z borówek i białko z grochu.
I jeszcze to: lądolód, który przesuwał tu swój ciężar.
I jeszcze to: słowa, te, co robią nam w środku radykalne rzeczy.
Małgporzata Lebda, Mer de Glace, Wrocław, Wydawnictwo Warstwy 2021, s. 29
Widzimy się na Dyskusyjnym Klubie Ksiązki 1 lutego, o godzinie 15.30.
Powieściowa Ula wzbudziła w uczestniczkach spotkania rozmaite uczucia: smutek, współczucie, czy poczucie bezradności mieszały się ze złością, wynikającą z trudności zrozumienia motywacji niektórych z jej wyborów. Wyborów, które z drugiej strony rzadko były działaniem intencjonalnym, nie często jest ona bowiem w tak komfortowej sytuacji, by w ogóle podejmować autonomiczne decyzje. Sytuacje bardziej jej się przydarzają, jest wrzucana w jakieś trudne, zagmatwane konteksty relacyjne dorosłych osób, w klasie jest na uboczu, przez nauczycielki zawstydzana, nierozumiana i pozostawiona sama sobie.
Powieść Łukasza Barysa odsłania przed nami taki kawałek Polski, któremu pewnie wielokrotnie nie chcemy się zbyt długo przyglądać, stąd też pierwszą reakcją bywają pewnie słowa: o, nie, to zbyt przygnębiające, tej beznadziei jest zbyt dużo, czemu ktoś tam czegoś nie zrobi, się nie zmieni? etc.
Z naszych ostatnich dwóch DKK-owskich spotkań, wrześniowego i listopadowego, poświęconych, dwóm powieściom, niech jako czytelnicza pamiątka zostaną zapamiętane dwa cytaty:
„Jak mówił Houellebecq, opowiadając o swojej karierze powieściopisarskiej, można robić notatki, próbować składać zdania, lecz aby zabrać się za pisanie powieści, trzeba poczekać, aż wszystko stanie się zwarte i niezbite, aż pojawi się autentyczna konieczność”. [Michel Houellebecq, „Mapa i terytorium”, tł. Beata Geppert, Warszawa, W.A.B, 2011, s. 225.]
„Powieściopisarze, tworząc swoje dzieła, poczynają sobie zazwyczaj tak, jakby każdy z nich był bogiem i mógł w całej pełni ogarnąć spojrzeniem historię życia jakiegoś człowieka, pojąc ją i przedstawić tak, jakby opowiadał ją bez żadnych osłonek sam wszechobecny bóg. Ja tego nie potrafię, podobnie jak nie umieją tego i pisarze. Lecz moja historia jest dla mnie ważniejsza niż dla jakiegokolwiek twórcy jego opowieść, ponieważ jest moja własna i jest historią człowieka: nie wymyślonego, idealnego czy w inny sposób nieistniejącego, lecz możliwego, prawdziwego, niepowtarzalnego, żywego człowieka”. [Hermann Hesse, „Demian”, tł. Maria Kurecka, Poznań, Media Rodzina, 2017, s. 5-6]
Grudniowe spotkanie poświeci*śmy dyskusjom nad powieścią tureckiej pisarki, i teraz dzięki reportażowi o tym kraju, zyskałyśmy większy wgląd w uwarunkowanie kulturowe, historyczne, społeczne czy geopolityczne pozwalające w satysfakcjonujący (ale też zwiększający jeszcze nasz apetyt na eksplorację) sposób połączyć literacką fikcją, nasze wyobrażenia i wyimki z tamtej rzeczywistości w sensowną (no właśnie, chyba raczej w obfitującą w paradoksy) całość.
Dodatkowe konteksty zyskałyśmy również poprzez oglądanie/wysłuchanie spotkania z autorem książki Witoldem Szabłowskim, link na stories.
Na kolejnym zaś rozmawiać będziemy o powieści, Bernardine Evaristo, „Dziewczyna, kobieta, inna", która została wyróżniona The Man Booker Prize w 2019 roku, do spółki z „Testamentami” Margaret Atwood.
Dedykowaną „Siostrom, sistas, sistahs, siostrzeństwu, kobietom, womxn, wimmim, womyn, braterstwu, braciom, bredrin, bruvs, naszym mężczyznom i facetom, a także wszystkim osobom LGBTQI w wielkiej ludzkiej rodzinie”.
Autorka powieści „Siedmiu mężów Evelyn Hugo” Taylor Jenkins Reid w jednym z wywiadów stwierdziła, iż jedynym czego zawsze pragnęła, było to, by ludzie czytający jej książki, coś poczuli, czegoś doświadczyli, coś przeżyli.
I z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że cel swój osiągnęła! Raz, że nie tylko podczas spotkania DKK, poświęconego tej powieści, emocjonawałyśmy się jej treścią, dyskutując, czy spierając się nad kolejnymi wątkami, próbując pokazać naszą perspektywę odczytania danej sceny, ale niektóre z nas wylały morze łez (nie spojlerując, nadmieniam, iż w powieści dochodzi do kilku dramatycznych, ostatecznych momentów) śledząc wątek Harry’ego, Evelyn i Celii.
A tak wygląda nasz czytelniczy rozkład jazdy na rok 2023, w związku z tym jak rozliczane są środki w tym projekcie, plan ten zaczyna się od marca (w lutym i styczniu przeczyta*śmy dwie książki: Lato utraconych A. Kańtoch i Ten dziwny wiek Kiley Reid ; przełożyła @miasto_ksiazek) i mamy apetyt na więcej tak dobrych opowieści!
Dla zorientowanie się w tym, jak działa DKK wpadajcie na yt obejrzeć filmik reklamujące DKK, wśród osób biorących udział w filmie również nasza była Klubowiczka Zuzanna Sondowska i moderatorka DKK @_book_on_prescription
Jakoś rzadko zdarza nam się na spotkaniach DKK rozmawiać o swoich ulubionych książkach, nie dlatego, że ich nie mamy (z tym to raczej bywa odwrotnie, trudności nastręcza wyłonienie jednej z obfitości tytułów), ale z uwagi na to, że przeważnie pochłonięte/ci jesteśmy aktualnie przeczytaną książką i ona zajmuje cały dostępny ( a nawet i wchodzi poza ramy) czas na dyskusję.
Fajnie więc było, że na ostatnim udało nam się wpleść narrację o rekomendowanych książkach w harmonogram spotkania, bo, jak pewnie wiecie/wiemy, nie ma to jak personalne rekomendacje.
Tym sposobem na listę koniecznych przeczytań wpadła książka Marty Dzido „Kobiety Solidarności”, @wydawnictwo_swiatksiazki odkłamujące utrwalone stereotypy na marginalny udział kobiet w Solidarności i strajkach w Stoczni. Bo „książka jest napisana jak najlepsza powieść, a nie nudny historyczny wywód”.
📘Ostatnie przed feriami spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki, ale pierwsze w którym jako prowadząca dyskusję debiutowała Natasza. I moi drodzy, jakiż to był obiecujący start.
📘Czas minął nam błyskawicznie na rozkimianiu wątków, badaniu, które zachowania głównej bohaterki wynikały z jej klasowego, rasowego przywilejów, a które z nieumiejętności, braku wyczucia, nie słuchania drugiej osoby.
📘Jakie systemowe zaniedbania sprawiają, że rasizm tak mocno się wciąż trzyma w świecie, jakie kroki należy podjąć, czy też co mieć zawsze w tyle głowy, by nie reprodukować zachowań, które wspierają dyskryminację, powielanie stereotypów, fetyszyzowanie konkretnej rasy (hint: w uproszczeniu - słuchaj, pytaj, a nie zakładaj, że jak masz dobre intencje i generalnie chcesz dobrze, to to wystarczy).
📘Udało nam się nawet dotknąć takich oczywistych, ale czasami brakuje nam na to czasu, kwestii jak redakcyjne prace, tłumaczenia etc.
Teraz już tylko trzymamy kciuki, żeby udało nam się dostać kasę z grantu na spotkanie z tłumaczkę!
